Forum Ruchu Ludzi Dobrej Woli

Rajewski

Człowiek żyje zabiegany z dnia na dzień nie zwracając zbytniej uwagi na sens istnienia. Zauroczony tym, co przynosi mu na tacy życie zapomina o tym, że większość darów pochodzi prosto od Boga, który w jakiś sposób pozwala nam egzystować i kierować swoim bytem na swój sposób. Rodzimy się, chodzimy do szkoły, zakładamy rodziny, ale kiedyś przychodzi wielki kres naszego ziemskiego życia. To wszystko można zobrazować za pomocą krętej i wyboistej drogi pod wielka górę, na której szczycie znajduje się cel naszego życia. Na co dzień nie myślimy o tym, po co żyjemy i wyznaczamy sobie różne cele. Ale nieświadomie każdy z nas dąży tylko do jednego celu. Po drodze kończymy prawo, zostajemy lekarzami, staczamy się i trafiamy do więzienia, popełniamy wielkie zbrodnie, ale na koniec pan Bóg doprowadza nas w to samo miejsce na szyt wielkiej góry. Tam czekamy na wejście do wieczności. Każdy z nas spoglądając wtedy za siebie ujrzy tą okropnie krętą drogę, którą przebył. Drogę, na której Bóg wielokrotnie dawał nam krzyż na znak swojej wielkiej miłości. Krzyż, który miał nam uświadomić, źe mamy się zmienić. Ilekroć widzimy jak Pan Bóg daje komuś drugą szansę a ktoś ja marnuje. Są jednak osoby, które każdy podarowany krzyz zmienia. Jestem jeszcze za młodym człowiekiem, żeby dywagować na temat życia , bo ktoś może mi powiedzieć, że nic naprawdę nie wiem na jego temat. Ale wielokrotnie dostałem już krzyż od pana i z pokorą przyjmowałem jego ciężar. Kiedyś ktoś powiedział mi, bowiem,że Bóg nie daje ani za lekkiego ani za ciężkiego krzyża tylko taki, który jesteśmy w stanie udźwignąć. Mój pierwszy krzyż dostałem jak miałem 5 lat i dzięki niemu całe moje życie się zmieniło. Ten krzyż zmienił nie tylko mnie i uwrażliwił na krzywdę innych ludzi. To wielki dar, za który jestem Bogu niezmiernie wdzięczny. Wtedy myślałem, że Bóg zabierając mi ojca zabiera mi wszystko a jednak on miał w tym swój wielki plan. W miarę jak człowiek dorasta tych krzyży jest więcej. Traci się przyjaciół ludzi, których się kochało, ale dzięki temu zyskuje się inne wartości, bez których życie ludzkie nie miałoby większego sensu. Pracując w szkole i będąc wychowawcą tez zauważam tą prawidłowość. W pierwszej klasie poznaje fajnych ludzi, przywiązuje się do nich a w trzeciej odchodzą i pozostaje w sercu smutek. Ale przez te trzy lata zostawiamy w sobie cząstkę siebie i to nas uszlachetnia. Wszystko przemija wokół nas i dąży do pewnego kresu, dlatego warto jest wybrać się w podróż przez życie z Bogiem. To nie jest ciężki bagaż a tak często się przydaje. Kiedy w życiu nastaje taki moment kiedy już wszystko tarci sens i jest bez znaczenia. Kiedy wszyscy nas opuszczą, koledzy, koleżanki, przyjaciele, którzy przyrzekali być zawsze z nami to zawsze możemy mieć pewność ,że jest ktoś kto nigdy nas nie zostawi. Tym kimś jest Jezus Chrystus. On zawsze jest i będzie w smutku i radości. Musimy tylko chcieć go zauważać. Kiedyś mój kolega, który jest księdzem chociaż wiedział ,że mam swojego przyjaciela to podarował mi zdjęcie swojego. Wtedy wydawało mi się to dziwne. Ale kiedy pokazał mi kto jest na tej fotografii zrozumiałem wszystko. Zachowałem ją i zawsze była przy mnie, aż zdarzył się taki moment w moim, życiu że wszystko znikło i straciło sens. Sięgnąłem wtedy do szuflady po to zdjęcie. Był na nim Jezus Chrystus z całunu turyńskiego. Wiedziałem, że on jeden we mnie wierzy i on mnie nigdy nie opuści. Czekał na mnie cały czas. Co by było gdyby go nie było????

Iverson7

prawda zycie jest dupne

eMaerthin

Iverson7

Sajg0n

Coś w tym jest.....życie to dar od Boga...pamiętajmy :-]

Rajewski

Nie każdy ma się z czego cieszyć w zyciu-ja do końca nie rozumiem życia-choć zastanawiając się głębiej nie wiem czy życia , czy ludzi?????

michalaniol0506

Jest darem od Boga, dlatego nie wolno tym darem gardzić. Ale kolejnym darem jest wolna wola, za sprawa której każdy z nas układa sobie to "życie" w sposób jaki mu sie podoba, w taki sposób jak mu najwygodniej i żeby przy tym nie ucierpiał ktoś drugi. Bo przykra sprawą jest, jak ktoś układa sobie to zycie kosztem krzywdy drugiego człowieka.Czy nie istnieje inne rozwiązanie???? Tego tutaj troche nie rozumiem...Tak naprawdę trudno zrozumieć sens zycia. Owszem, dla każdego moze ten sens byc inny. Napewno życie kojarzyć mi sie może z różymi rzeczami. Gdy byłem w przedszkolu, spoglądałem na rodziców jak ciężko pracowali aby zapewnić utrzymanie dla mnie i mojego rodzeństwa, jak ciężko walczyli o przetrwanie w czasach początku transformacji systemowej w Polsce. Wiem z relacji mojej Mamy jak ciężki los ja spotkał, gdy ja przychodziłem na świat. Moja mama miała na utrzymaniu i wychowywaniu sześcioro dzieci. Po za tym opiekowała sie babcią chorą na parkinsona, i na dodatek pracowała w gospodarstwie. Po roku 1989 gdy Tato został zwolniony z pracy, rodzice zajeli sie uprawa roli. Cała rodzina mieszkała dotychczas w jednym czworaku. Były to ekstremalnie trudne czasy. Gdy urodziła się moja najmlodsza siostra w tym samym roku, mojej Mamie dolszly poważne problemy zdrowotne. Trudno tutaj opisać szczególy ale nie są one w tym momencie istotne. Dzisiaj wszystko wygląda zupełnie inaczej, nie mam prawa narzekać na to że mi jest żle, ale gdyby nie trud, ciężka praca i wylany pot przez moich rodziców, czy pomoc ze strony innych to nie wiem czy czasem nie mieszkałbym dzisiaj w domu dziecka...Dzisiaj patrze ma nich, na ich zmęczone twarze i przepracowane ręce i rozumiem że nie robili tego tylko i wyłącznie dla siebie. Zależało im żeby ich dzieci miały lepiej niz oni sami. Wiele zawdzięczam moim rodzicom. Ale to nie koniec. Druga sprawa jest ich trud jaki włozyli w nie tylko moje wychowanie. Pamiętam do dzisiaj, jak moja Mama uczyła mnie pierwszy raz odmawiania pacieża. Tlumaczyła mi, że jest na górze Pan Jezus wskazują na obraz, ktory do tej pory wisi na ścianie w pokoju. Rodzice przekazywali mi wartości, uczyli mnie odróżnianią dobra od złego. Czasem było tak, że rodzice sami zadawali mi sprawdzian, gdzie sam już musiałem cos zrozumieć i nie prosić o matczyna czy ojcową ręke. Sam póżniej uczyłem się tej pracy, tej miłości czy samodzielnego podejmowania decyzji. Dzisiaj jednak mieszkając w akademiku, nie jestem jeszcze zdany sam na siebie i nadal bedę potrzebowal ich pomocy. Czasami jest mi cholernie wstyd żeby prośić ich jeszcze o cos a TYLE juz dla mnie zrobili i TYLE mi dali. Czeka mnie właśnie najtrudniejsza droga. Ten właśnie wybór: szkoły, zawodu, i osoby, z która spędziłbym resztę życia, aby zyc w zgodzie, spokoju, miłości i szczęściu. Wiadomo, ze nigdy bez zakrętów i problemów się nie obędzie. I chyba to jest właśnie to całe nasze życie. Nieustanna wakla o przetrwanie. Ale wydaje mi się, że jeśli w tym wszystkim zachowujemy się godnie tak jak Bóg przekazuje, to napewno ktoś nam to wynagrodzi. Nikt z nas nie jest bez grzechu a każde cierpienie ma sens. Potwietrdziła mi to nawet moja wspaniała koleżanka. W tym momencie jestem bardzo "dłużny" wobec moich rodziców i pragnę im pomagać tak, jak oni mnie pomagali.

Rajewski

anial8

oszukują rodziców ale nie Boga...pamietajmy Jego nie da się oszukać... mówiąc "wszyscy " powodujemy utratę ludzi, którzy niedawno do tej grupy nie nalezeli... nie bójmy się wierzyc w dobrego cżłowieka... sam p. nie był, nie jest i nie będzie,wiadomo co chce prez to powiedizec.. a nie pomyślał p., że drugi człowiek boi się obdarzyc druga istote rozumna pomoca?? przykładem mogę byc sama ja,niestety.. głupio to zabrzmi ale ja chciałabym pomóc ( nie wszystkim, gdyż nie znajduje az takiej miłosci do drugiego człowieka, który wyrzadza mi krzywde), lecz boje się,chcociaz bardziej adekwatnym słowem bedzie wstydze się wyciągnąc pomocną dłon..tłuamcze sobie, ten cżłowiek mnie wyśmieje, jestem tylka gówniara...i na tym moja pomoc się konczy..niesetty lub stety..kto wie, czy pomoca nie wyrzadziłabym wiekszej krzywdy... nie wiem..

Rajewski

Wiesz patrząc się na innych łatwiej jest nam usprawiedliwić swoje winy.Wiemy,że wszyscy coś robią to my też będziemy to robili-nawet jeśli to coś jest złem!

anial8

i znów pojawia się słowo "Wszyscy"- wyolbrzymione..chcociaz faktem jest, jeśli grupka osób nas otaczająca, wyrzadza zło, my brniemy w je razem z nimi.. (choc nie zawsze..) i kolejny raz wypowiadam słowa, że to kwestia wiary.. widocznie jest to dowodem, że wszystko sprowadza się do Boga..nie zapominajmy takze, że gdy widzimy, iż wiekszosc ludzi wokół nas w danej sytuacji czyni dobro- my podażamy z nimi..a więc może jest to w pewien sposób test??podobnie jak w Biblii mamy przykład o Hiobie? rozwaniań i przykłądów jest wiele chco tak trudno po nie sięgnąc..dlatego módlmy się, byśmy potrafilii podołac temu co przygotował dla nas Bóg nie bojąc się rozczarowan drugim cżłowiekiem..